by

Rond parque Maceo was een nieuw hek geplaatst. Kennelijk om de kerels die er ’s avonds op afkwamen om te masturberen op de babes die over de Malecón slenterden op een afstand te houden. Ze hadden het rigoreus aangepakt, zonder een stuk stoep voor voetgangers over te laten. Het tegemoetkomende verkeer toeterde uit alle macht toen ik van de Malecón naar San Lázaro liep. Zonder ook maar een halfslachtige poging te ondernemen om me te ontwijken. Op de hoek van Gervasio en Concordia werd ik begroet door Ismael, een simpele ziel die duiven fokte voor santería. Hij wilde een praatje maken maar ik verontschuldigde me en liep door naar het huis van Julia.

Ik schrok toen ik haar zag. Haar ogen waren dof geworden, alsof haar ziel op het spaarpitje stond. Ze omhelsde me zelfs. Normaal gaf ze me een zoen en sprong daarna als een idioot om me heen. Ik had soms het idee dat ze op stuiterballen liep.

‘Kom, zei ze. We moeten ergens alleen zijn.’

‘Ok, zei ik. We gaan naar het dakterras van Jaime.’

‘Kan niet. Hij heeft zijn huis verhuurd aan een stel Canadezen.’

‘We gaan naar de tuin van Nacional. Laten we een piña colada gaan drinken.’

Hotel Nacional, het meest statige hotel van Havana, lag op een lage rots en had een schitterende tuin waarvandaan je over de zee uitkeek. Ze serveerden er de beste piña coladas van de stad. Het was flink aan de prijs, maar je liet even de stof en smerigheid van de stad achter je en kon je met een beetje fantasie even wanen in het tijdperk voor de revolutie, toen de maffia een eeuwigdurend feest in de stad had aangericht. A moveable feast, zoals later bleek.

We gingen aan een tafeltje aan de rand van de tuin zitten. Julia wees naar de Malecón.

‘Daar is het gebeurd. Weet je nog dat ze jou arresteerden?’

Ik knikte.

‘Op precies dezelfde plek. Ze hebben me gepakt.’

‘Waarmee.’

‘Marihuana. Maar het is een leugen. Ik had niets bij me.’

‘Julia, cut the crap. Daar hoef je bij mij niet mee aan te komen. Vertel mij gewoon wat er echt is gebeurd.’

‘Het is de waarheid. Ik had niets bij me. Ik zat met een aantal anderen op de muur. Niemand had iets bij zich. Maar ze moesten ons hebben, ze waren speciaal voor ons gekomen.’

‘Maar dan is er toch niets aan de hand! Geen bewijs, geen straf. Waarom zeg je dan dat ze je met marijuana hebben gepakt?’

‘Ze hadden het bij zich. Ze hebben achttien joints voor m’n neus gehouden. Zeiden dat het van mij was, de leugenaars. Goed voor een jaar per stuk, zeggen ze.’

‘Lul niet. Dat is onmogelijk.’

‘Ze hebben me in de val laten lopen. Ik zweer het je. Het was ze om de anderen te doen. Waarom ze mij erbij moesten hebben is me een raadsel.’

‘Welke anderen?’

‘Herinner je de zaak Ochoa?’

Ik knikte. Ochoa was een extreem populaire generaal in de tijd van de oorlog in Angola. Zo populair dat hij een bedreiging voor Fidel begon te vormen. Omdat de oorlog veel te veel in de papieren ging lopen kreeg hij de opdracht om naar alternatieve financieringsbronnen te zoeken. Dat deed hij voortvarend. Eerst zette hij handelslijnen op voor de natuurlijke grondstoffen van Angola: goud en diamanten. Bloeddiamanten. Daarna maakte hij een lucratieve deal met de Colombiaanse kartels door Cuba als overslaghaven aan te bieden voor de smokkel van cocaïne naar de Verenigde Staten. Er is geen hond die gelooft dat Fidel daar niets van af heeft geweten. Maar goed, om van Ochoa af te komen liet hij hem “betrappen” en ter plekke executeren. Er is ook niemand die gelooft dat deze miljoenenbusiness daarmee tot een einde was gekomen.

by
by