by

Thuis trof ik een complete chaos aan. Juana liep als een kip zonder kop in het rond. Tot dusver niets nieuws. Carmen zat met enkele buurvrouwen aan de keukentafel.

‘Ivo. Er is iets vreselijks gebeurd. Gregorio is van het dak afgesprongen. Hier van onze flat.’

‘Ach Jezus, nee. Niet Gregorio!’

Gregorio was een vriendelijke oude baas die tweemaal in de week aan de deur kwam met verse melk van het platteland. Zijn broer had een stuk of veertig koeien. Gregorio ging voor hem zijn vaste klanten langs. Vaak liep zijn vrouw met hem mee. Deze was volkomen geschift. Voor mensen zoals zij was het woord kierewiet in het leven geroepen. Naar het schijnt had ze ooit een verkeerd medicijn toegediend gekregen waardoor een substantieel deel van haar cortex was weggebrand. Het resulteerde erin dat zij de godganse dag over onbenulligheden lulde. Zonder dat er enige aanleiding toe was haalde ze herinneringen op uit het verleden en vermengde die met beschouwingen over van alles en nog wat. Dat ging als volgt: “Mariela wilde per se de stoep dweilen met water uit de rode emmer…  Ik krijg pijn in mijn buik van het rijden in bussen van lijn 115… ik zal eens kijken of de mamey al rijp is… De Polen hebben onze koffiepot gevuld met lijm… Ik heb de blikopener met de galajurk in een jute zak gestopt en bij de lege vlaggen gelegd… Niet de telefoon opnemen, dan krijg je lekkage…” Enzovoort. En dat zonder een pauze te nemen, dag in, dag uit.

Het leek er op dat Gregorio’s stoppen na tweeëntwintig jaar waren doorgeslagen en hij eeuwige verlossing had gezocht door zich van het dak van onze flat te werpen. Geen prettig gezicht, zo kon ik uit de verhalen van de kakelende buurvrouwen opmaken. Ik had intens medelijden met hem. Hij kon geen kant op.

by

by