by

Orlando kwam de keuken binnen. Hij kwam net uit zijn bed en zonder ons met zijn rode slaapogen ook maar aan te kijken trok hij de koelkastdeur open en verdween voor de helft in de gigantische contraptie van General Electric uit 1952. Achteruitlopend kwam hij weer tevoorschijn, enigszins gebogen met tussen zijn armen en zijn kin geklemd schalen met kaas, ham, omelet en andere etenswaren. Hij verdween naar de hoek van de keuken en begon de hele handel in zijn muil te proppen. Hij leek op een autistisch kind dat in een bak vol met paaseieren was beland.

‘Orlando. Er is een… situatie. We moeten praten.’

Hij keek me vanonder zijn elleboog aan. Als een hamster die tijdens het foerageren te horen krijgt dat bij zijn schoonmoeder neusvleugelkanker is geconstateerd.

‘Lori is opgepakt.’

Hij stak zijn klauw afwerend naar me uit en vervolgde zijn schranspartij. Onverstoorbaar. De wereld kon hem gestolen worden. Daar zat wel wat in, maar zelf schoot ik er geen reet mee op.

Ik kon niets bedenken om Lori te helpen. Die griet had een enorm probleem. Hoe dan ook was het de moeite meer dan waard om iets te proberen. Zelfs het onmogelijke. Ze draaide met gemak twee jaar de bak in. Maar ik vond geen enkel aanknopingspunt. Ja, een tank jatten en haar uit de cel bevrijden. Die mogelijkheid had ik reeds afgestreept. Ik werd tenslotte ook een dagje ouder. Ik had een zieke geest nodig. Die van Orlando. Ik maakte aanstalten om hem bij zijn nekvel te grijpen. Hij was uitgeschranst en hing nog steeds in diezelfde gekreukte houding in de hoek. Aan het herkauwen of zoiets. Toen hij me zag glipte hij de keuken uit en dook de badkamer in. Vriendschap, het is en blijft een merkwaardig fenomeen.

by
by