by

Ik was net bezig met een succesvolle poging om mij geheel te ontspannen, van de wereld te raken zonder over de oorlogen in Afrika en de dreigende ecologische ramp in de benedenloop van de Gele Rivier te denken. Geritsel in de struiken brachten mij terug in de echte wereld.

‘Psss. Papi, hoe is het?’

Ik verroerde me niet. Meer geritsel. Een meisje van een jaar of zeventien, veel meer zou het niet zijn, kwam tevoorschijn. Een beeldschoon lichaam in een te strakke bikini. Het lukte me niet om mijn ogen af te wenden. Ze hurkte naast me neer.

‘Papi, hoe is het?’

‘Wat is er.’

‘Papi, hoe is het. Ik heb honger. De hele dag niet gegeten. Gisteren ook niet. Nauwelijks. Luister. Ik geef je een blowjob als je een hotdog voor me koopt bij el Rápido.’

‘Jezus. Laat me met rust.’

‘Papi…’

‘Ga weg.’

‘Papi, ik pijp je heel lekker. Hier achter. Je moet een hotdog voor me kopen. Ik heb honger.’

‘Wat kost een hotdog?’

’80 centavos.’

‘Jij wil me pijpen voor 80 centavos? Waar kom je vandaan?’

‘Ik heb honger. Erge honger. Uit Las Tunas. Ik heb hier niemand. De toeristen durven niet. Het is slecht de laatste tijd.’

‘Hou op. Dit kan niet waar zijn.’

‘Ik tril helemaal. Kijk. Van de honger.’

Ik graaide in mijn broekzak en haalde er wat munten uit.’

‘Hier. Koop een hotdog. Koop er twee. Het moet genoeg zijn. Het ga je goed. Ik laat me niet pijpen voor een hotdog.’

Ze zei niets terug. Ze nam het geld aan en streelde, heel even maar, over de rug van mijn hand en vertrok zoals ze gekomen was, stilletjes, schimmatig. Ze gaf me zelfs geen zoen. Die wijven hebben tegenwoordig moeite met intimiteit. Je redt ze van de hongerdood en een kusje, ho maar. Dat kan er dan weer niet van af.

by
by