by

Een Brits paar van achterin de dertig kwam naast ons zitten. Ze waren in het gezelschap van een jinetero, een onwaarschijnlijk gladde jongen die zich als “gids” over hen had ontfermd. Nu weet ik niet hoe het modebeeld in Engeland is, maar ik vraag mij toch altijd af waar ze die vale kreukelkleding vandaan halen, en dan vooral de vesten. Deze man had een snor en droeg zo’n kaki vest dat erg van pas komt als je in de Aziatische jungle op opstandelingen jaagt of deelneemt aan de wereldkampioenschappen vliegvissen. Maar niet op de Malecón in Havana. En verdomd, hij had ook zo’n afritsbroek aan en de broekspijpen op zijn hotelkamer achtergelaten. Zijn vrouw had een mosgroen shirt aan dat tot haar kin kwam, maar tot diep onder de armen was weggesneden, zodat het vlees in al haar witheid aan de wijde omgeving getoond werd.

Hij pakte zijn vrouw onzacht bij de arm en wees op mij.

‘Die man daar is een drugsdealer. Ik heb daar een oog voor.’

‘Misschien was het niet zo’n goed idee om hier te gaan zitten.’

‘Onzin, zo zie je tenminste hoe de echte Cubanen leven. Ik ben ook niet bang voor hem. Als hij straks drugs komt aanbieden moet je hem resoluut afwijzen, anders blijft hij aan je plakken.’

Zelfs in Cuba is het niet ongewoon om mensen tegen te komen die iets van Engels spreken. Ik bedoel, we hebben het wel over de eerste wereldtaal en niet over een ceremonieel Maya-dialect dat slechts door een handvol indianen wordt gesproken na het nuttigen van peyote-thee. Deze man scheen dat niet te beseffen. Op luide toon ging hij door: ‘Je ziet dat die man nog nooit in zijn leven gewerkt heeft. Terwijl ze hier uitstekende scholen hebben en de staat iedereen werk verschaft. Het is zonde van het straatbeeld. Ze zouden harder moeten optreden.’

‘Je hebt gelijk, Gareth. God, wat is het heet hier. Ik begrijp niet hoe de mensen het hier uithouden.’

‘Het gaat zo regenen. Het is maar goed dat jij de paraplu’s in je tas hebt gestopt zoals ik je heb gezegd.’

by
by