by

Na al die jaren was ze eraan gewend geraakt dat men haar in Havana Svetlana noemde. Zoals Spanjaarden standaard Pepe worden genoemd zijn Russinnen nu eenmaal al gauw een Svetlana. Haar doopnaam was in dit werelddeel bovendien moeilijk uit te spreken en betekende in haar eigen taal zoiets als “groene appeltjes”, hetgeen enigszins verhulde dat door haar toedoen, kort voor haar overplaatsing naar Havana in 1984, het damesteam van de Wit-Russische worstelbond flink was uitgedund. Zelf verklaarde ze dat dit was te wijten aan de tweedagelijkse cocktails van experimentele steroïden en andere rotzooi, die een gebied van haar hersenen hadden geactiveerd, waar de neurologie tot dan toe weliswaar geen enkele betekenis aan had toegedicht, maar in dit droevige geval toch elk van de 268 ponden van haar prijswinnende lichaam had doordrongen met een onverklaarbare, onstuitbare agressie die zonder aanzien des persoons in stelling werd gebracht.

‘De faciliteiten zijn er wel, maar de Cubaanse atleten tonen onvoldoende inzet.’, was haar stellige mening sinds zij als technisch adviseuse bij de nationale worstelbond was aangesteld. Cuba kon bogen op bovengemiddelde prestaties van haar sporters op alle internationale toernooien, maar het Vrij Worstelen voor Dames was een zwakke plek op het blazoen. Een zekere schroom bij de hiervoor in aanmerking komende atletes om door Svetlana onder handen te worden genomen zou hier zijdelings een rol in hebben kunnen gespeeld.

We zaten in de schaduw op een pleintje in la Víbora. Svetlana, María en ik. We wachtten op Daniël, een joodse travestiet met smetvrees die hier in de buurt woonde en het eigenlijk vertikte om op een donderdag zijn huis uit te komen wegens “verhoogde concentraties bacillen”. Pas nadat we hem over de telefoon hadden wijsgemaakt dat dit een schrikkeljaar was en dat de zaken daardoor anders lagen liet hij zich overhalen om zich, onder voorwaarden, bij ons te voegen.

by

by