by

We liepen Reparto Náutico binnen. Aan het einde was het strand. Of wat daar voor door mocht gaan. Het was niet bepaald een gedroomde filmlocatie voor zo’n nieuw tropisch drankje waarvan de chemische industrie er in de Westerse wereld jaarlijks een aantal op de markt brengt. Er lag wat gelig zand, maar het werd aan het oog onttrokken door met een slijmlaag bedekte stenen en aangespoeld afval. Maar goed, we hadden een kwartier in de bus gezeten om op het strand te liggen, dus op het strand liggen zouden we. Er waren maar vier of vijf andere badgasten, dus we hoefden geen strijd te voeren over een plek om onze handdoeken neer te leggen. Een stuk verderop klonk hysterisch geschreeuw. Een vrouw probeerde haar zoontje van een jaar of acht ertoe te bewegen om van een rots af te duiken. Een behoorlijk hoge rots. Hij was duidelijk doodsbenauwd. Maar zijn moeder hield vol. Ze vond het kennelijk heel belangrijk.

‘Spring of ik smijt je er in!’

Het jochie stond te trillen op zijn benen. Hij was de situatie zorgvuldig aan het afwegen. Ik had er geen cent voor gegeven dat hij droog zou blijven. Het zag er slecht voor hem uit.

‘Spring. Mietje. Hoe wil jij ooit een man worden? Je vader is een lafaard, dus je hebt een genetisch nadeel. Ha! Daar ga ik een stokje voor steken. Ik baar geen homo’s. Oh nee. Je springt nu of ik smijt je zo hard naar beneden dat je zelf maar moet zien hoe je met je gebroken pootjes aan de kant komt.’

Ik vroeg me af of ik me er mee moest gaan bemoeien. Maar daar had ik helemaal geen zin in. Ik heb helemaal geen verstand van opvoeden.

‘Als je nu niet springt gooi ik je midden in zee. Waar de haaien zijn. Ik heb er genoeg van. Nu ga je.’

Ze maakte aanstalten om hem op te pakken. Hij wachtte dat niet af en sprong achterwaarts van de rots. Hij kwam op zijn rug in het water terecht. Achteraf viel het mee. Het ergste was voorbij. Hij riep vanaf het water naar zijn moeder.

‘Mami, ik heb het gedaan! Ik heb het gedaan!’

‘Goed, en kom nu uit het water en spring nog een keer. En nog een keer. Daarna gaan we naar de hondengevechten.’

Ik wilde niet weten wat ze daarmee bedoelde. Maar het stond vast dat ze een man van hem zou maken. Ondertussen had ik een kurkdroge keel gekregen.

‘Jorge. Ik heb dorst. Waar zit hier een Cupet of een cafetaria waar ik bier kan kopen?’

‘Hier achter, bij de tennisclub. Ik loop wel met je mee.’

Jorge was wel een geschikte gozer. Hij had net als Elisa een professionele dansopleiding gevolgd en er nooit iets mee gedaan. Maar hij verdiende goud geld met het opnieuw stofferen van oude banken. Geloof me maar dat daar een markt voor is in Havana. Ik heb in ieder geval nog nooit een winkel gezien waar je nieuw meubilair kan kopen. Er was een tweede reden waarom ik hem mocht. Hij rookte de hele dag door marihuana. En die kocht hij bij Julia. Waardoor ze niet al te vaak aan mijn kop zeurde om geld. Eigenlijk deed ze dat vrijwel nooit. Behalve als ze weer eens nieuwe schoenen nodig had. God, wat versleet ze een hoop schoenen. Dat gescharrel door de stad, het had iets dierlijks. Als er een God bestond had hij haar hoeven moeten geven.

by
by